Een oranje eierdop in woelig water.

Een verslag van het open water zwemevenement Marken-Monnickendam 2025.

1000? Ik steek mijn hoofd boven water in de kolkende massa vrolijk klotsende Gouwzee, en kijk naar de grote gele boei. Tot mijn schrik zie ik dat ik nog maar 1000 meter achter me gelaten heb. Nog 2500 te gaan…

Met niets anders dan mijn badpak aan en een fel oranje badmuts op mijn hoofd ploeg ik me een weg door het water. Mijn vertrouwde ritmische borstcrawl slag is nu al ver te zoeken. Om me heen zie ik een heleboel van diezelfde oranje badmutsen, gekleurde zwemboeien en in zwart rubber gehulde armen het water in en uit gaan. 

Voor het eerst zwem ik Marken Monnickendam, een open water zwem-evenement georganiseerd door de Stichting Rondje Pampus. Een zwemtocht van 3,5 kilometer over de Gouwzee. Vanuit het pittoreske Marken naar het historische Monnickendam, zoals zo mooi omschreven staat op de website. 

Wat me tijdens de inschrijving zo leuk leek, een mooie zwemtocht, daar ben ik zo vlak voor de start ineens niet zo zeker meer van. Met nagenoeg alle deelnemers gekleed in strak zwart rubber ben ik in mijn badpak in de minderheid. Eerst ben ik daar een soort trots op, maar als ik hoor dat de watertemperatuur rond de 19 graden is, wordt mijn stoerdoenerij toch wat twijfelachtig. Op dat moment niets meer aan te doen. 

Even tevoren liepen we met alle deelnemers in een lange gekleurde sliert door het dorp. Langs het café waar de eerste kermisborrel al vrolijk aan de gang was. Had ook gekund… Ik ben zenuwachtig en merk dit ook aan mede deelnemers. De één wordt zwijgzaam, een ander kwebbelt honderduit en een volgende prutst eindeloos met badmuts en zwembril. Mijn keel is droog en ik ben overdreven alert. Mijn gedachten vliegen heen en weer tussen: ‘wat doe ik mezelf aan’ en ‘wat leuk dat ik dit doe’.

De zwemboei laat ik achter. Met de wind in de rug waait dat ding steeds over me heen en raak ik hem met mijn arm, dat is onhandig. Daar krijg ik later onderweg spijt van. Halverwege bekruipt me de angst dat ik niet meer dan een oranje eierdop ben in die enorme watermassa. En als ik die spanning de overhand geef, dan wordt het ademhalen (wat al moeilijk gaat met die golven) nog lastiger en ligt paniek op de loer.

De grote vissen in het water zijn me niet ontgaan. Noch het feit dat ik ongetwijfeld niet de enige ben die nog een zenuwen-plasje in het ondiepe water heeft laten lopen voorafgaand aan de start. Brrr. Als we stipt om 13.00 uur vertrekken, is dat snel vergeten. Al na de eerste meters voel ik aan mijn lijf dat mijn onzekerheid onnodig was. Dat ik de overkant ga halen. Zelfs als ik de laatste zal zijn, wat me helemaal niets uitmaakt. Als ik kon lachen zonder water in mijn mond te krijgen, dan had ik dat op dat moment gedaan. 

Onder water volg ik het spoor van groen en woelig water. Boven water richt ik me op al het oranje wat ik voor me zie. En op de grote gele boeien die langs het parcours staan te wiebelen in de wind en golven. Ik heb het niet koud en merk dat ik plezier heb. ‘Ik schiet lekker op’, denk ik, ‘bij de volgende gele boei maar eens kijken hoe ver ik ben, vast al bij de 1500!’. In mijn nopjes zwem ik door. 

De boei draait in de wind en ik moet even stoppen om te kijken wat erop staat. Filmisch langzaam draait de tekst mijn kant op en zie ik 1000 staan. Aha, minder opgeschoten dan ik dacht. Inmiddels ziet het er naar uit dat ik meer mensen voor me heb dan achter me. Het vlakke water van het eerste stuk heeft plaatsgemaakt voor grote golven en een flinke wind schuin in de rug. Ik krijg koude benen. Had ik nou mijn zwemboei maar meegenomen… Plotseling vind ik het allemaal niet meer zo leuk. Het beeld doemt zich op van mezelf gehuld in een aluminium deken aan boord van één van de boten van de reddingsbrigade. Eerder aan de kant dan iedereen. Om dan in mijn warme joggingbroek en trui, enigszins teleurgesteld in mezelf, de mede-zwemmers juichend en applaudisserend te verwelkomen aan de finish. 

Maar wacht eens even!  

Dit is niet de bedoeling. Ik ben niet moe, ik heb hiervoor getraind. Het is een prachtige nazomerdag en niet koud. Er is veel begeleiding aanwezig dus ik hoef niet bang te zijn. Met een beetje creatief denken ben ik eigenlijk al bijna op de helft. Zo lang ik binnen de zogenaamde ‘cut-off’ tijden blijf kan ik ook gewoon lekker gaan zwemmen en genieten.

En kijk nou eens: wat een prachtige wolken (cumulus, cumulonimbus, stratus?), heerlijke golven (20 knopen wind?), een vol groen landschap in de verte! Trekkende ganzen hoog in de lucht! Een groep (vlot) meerkoeten in de nabijheid. Ik vind deze watervogel ontzettend leuk, al is het alleen al door zijn aanpassingsvermogen en vechtersmentaliteit (want als vogels met elkaar ruziën, gegarandeerd dat deze vriend er deel van uitmaakt) en door dit boek van Remco Daalder.

Afgeleid dobber ik met mijn oranje badmuts in het water.

Ho, ik ben hier om te zwemmen, niet voor de biologieles. Of voor een cursus spiritualiteit en in het ‘NU‘ zijn. Want ik voel me gelukkig dat ik op deze zondagmiddag met al deze andere mensen veilig in dit prachtige water zwem.

Ik steek mijn hoofd weer onder water en positioneer me zo horizontaal als maar mogelijk in de gegeven condities. Even later vind ik opnieuw het ritme van mijn slag. Een bekende (blijkt achteraf) zwaait en begroet me als hij me voorbij zwemt, grappig. En dan ineens zie ik de rode boeien van het keerpunt de afslag. Dat betekent nog 500 meter te gaan! Met zijwind weliswaar, maar dat is hetzelfde als 10 baantjes in het zwembad dus dat komt goed. Het lukt me om zelfs nog een beetje gas te geven en twee medezwemmers in te halen. Als ik er dan ook nog achter kom dat het water zo ondiep is en ik kan staan, zwem ik helemaal zorgeloos (met of zonder snoekbaarzen!) richting de vlag bij de finishlijn. 

Blij stap ik even later het water uit en ik hoor het gejuich vanaf de kant van hen die al gefinisht zijn. Hoe leuk is dat! Ik kan alleen maar lachen als ik de medaille in ontvangst neem. Ik wissel de ervaringen uit met bevriende zwemmers en toeschouwers. Ondanks dat ik het eigenlijk best wel gek vind om mezelf op deze manier uit te dagen, ben ik trots, tevreden en blij dat ik het gedaan heb. Ik heb een hoop gezien en veel moois onderweg ervaren.

Tijdens de prijsuitreiking ben ik onder de indruk van hoe snel de winnaars hebben gezwommen. Maar ook wat een ‘gewone’ mensen dat zijn, zonder de logo’s van grote zwem-merken op hun kleding of de bravoure die sommige topsporters met zich mee kunnen dragen. Hoewel ze er allemaal fit uit zien (en dat ook zijn natuurlijk), zijn dit niet de atletische torso’s die ik had verwacht. 

En misschien representeren zij op dat podium, op dat moment wel precies hoe ik het evenement ervaren heb: goed en gemoedelijk! Leuke mensen, goed georganiseerd, uitstekende vrijwilligers, veilig, informeel en dat alles in een prachtige omgeving!