Creator van mijn eigen werkelijkheid.

Een overzicht van mijn heden. “Alles wat je in je omgeving ziet is een directe reflectie van jezelf en hoe je nu in het leven staat”, zegt ze. Met grote glimlachende ogen kijkt ze me aan vanaf de andere kant van de tafel van haar warme, kleurrijke werkruimte. Een eerste sessie met Heidi, een bijzondere en verhelderende ontmoeting. Ik ben al langer zoekend, als je het zo wilt noemen. Tot zover nog niemand geweest die mij in bijna Jip en Janneke woorden en daden, uitlegt wat ik al langer op het spoor was. Maar nog niet echt iets mee had gedaan.

Na de sessie schoot ik gehaast haar leuke praktijk uit, in hoog tempo op de fiets naar huis, hup in de auto racen naar mijn volgende afspraak. Tweede keer vandaag dat ik te hard over de provinciale weg aan het scheuren ben. In het holst van de nacht had ik al een kennis opgehaald van Schiphol. Wanneer ik (te laat) aankom in het ziekenhuis, want ik ga bij iemand op bezoek, zijn er al andere mensen, en keer ik na een kort ‘hallo hoe gaat het’ weer terug naar huis. Laatste keer dat ik hier was, was met mijn vader, nog niet zo lang geleden, toen hij met de ambulance aankwam vroeg in de ochtend. En ik hem uren later ophaalde, wetende dat het einde heel dichtbij was. Het flitst aan me voorbij. Geen tijd bij dat beeld stil te staan, want ik heb nog een kwartier gratis parkeren en moet naar huis. Boodschappen, naar mijn moeder, de trainings-video van vandaag bekijken en de opdracht doen. De expansie oefening is gelukkig kort, dus die prop ik er ook nog wel even ergens tussendoor. 

Wanneer ik die avond eindelijk uitgerend ben na een drukke dag en de voordeur achter me dicht sla, komen flareden van de sessie bij me boven. Tijd om een eerste balans op te maken. En te beginnen met de schets van de volgende beste versie van mezelf, in mijn journal. Leuk, ik heb er zin in. Tegelijkertijd weet ik dat alle begin makkelijk is, en dat ik mezelf ongetwijfeld vroeger of later in dit proces tegen zal gaan komen.

Ik hoef maar om me heen te kijken om te snappen hoe de vlag erbij hangt:

Als ik thuiskom struikel ik bijna over het stofzuiger snoer. De helft van de was hangt nog aan de waslijn en ook de afwasmachine heb ik nog niet leeggehaald. De kat ligt op zijn favoriete stekje (stopt dat beest ooit met verharen?) en ik wil een kop koffie voor mezelf. Oh, de koffie is ook op. Wel netjes besteld voor mijn moeder, maar uiteraard niet voor mezelf. Lekker bezig Ing. Mijn fiets staat nog in de gang, het was mooi weer dus in alle vroegte was ik ook nog even snel naar Lutjebroek gefietst naar de goeie slager. In ieder geval mijn welkome tijd actief en buiten ook nog in mijn dag weten te fietsen. Letterlijk. 

Nu is het bijna negen uur. Einde van het rondrennen voor vandaag. Net gekookt bij mijn moeder en samen met haar gegeten. Het is een rare dag. De eerste verjaardag van mijn vader dat hij er niet meer is. Als ik het voorzichtig opbreng kan ze er niet over praten. Ik laat het daar waar het is. We maken het gezellig en voeren luchtige gesprekjes. Dan maar even zo. Nu thuis zit ik in het schemerdonker te typen, want er hangt nog steeds geen goede verlichting hier in huis, draadjes uit het plafond. Op de tafel een stapel enveloppen (ook een paar van die blauwe) die al dagen naar de accountant moeten. Onlangs heb ik een muur geverfd. De andere muren moeten nog en voor het mooie mag er nog een laag overheen. Een paar gordijnhaakjes hangen los en het gordijn sluit daardoor niet meer goed. Ziet er slordig uit.

Mijn telefoon piept. Appjes van een man in wie ik niet direct interesse heb. Maar ik blijf met hem appen. Oh shit, ik ben vergeten een vriendin een fijne vakantie te wensen. Nog even snel een appje naar haar toe dan maar. 

Als ik in de spiegel kijk om mijn lenzen uit te doen zie ik dat mijn mascara ergens midden op mijn wangen is beland. Natuurlijk heb ik een traan gelaten vandaag. Het is eigenlijk al een wonder dat ik mascara op had gedaan, dat gebeurt zelden.

Ik trek mijn favoriete joggingbroek aan en ik merk dat de broek die ik vandaag droeg eigenlijk te groot is geworden. En dat de sokken die ik aanhad niet combineren met de rest. 

Ik ben de hele dag aan het sjezen. Vaak voor anderen. En dan heb ik nog niet eens een gezin, laat staan een full-time baan! 

Is dit hoe ik de mooiste volgende versie van mezelf zie? Nee. Het is nogal wat. Deze onmiddellijk zichtbare en tastbare elementen zijn niet hoe ik me mijn leven voorstel, in de beste versie van mezelf. En de gevoelens die erbij horen wil ik ook niet: futloos, chaotisch, onrustig, gehaast, vermoeid, zwaar op de hand, boos en verdrietig, slordig en niet in contact met mijn vrouwelijkheid.

Tijd om het journal te starten, en te beginnen met mezelf in die nieuwe positie neer te zetten. In mijn woonomgeving, in mijn werk, in mijn relaties, in mijn vriendschappen, financiën, spiritualiteit en persoonlijke ontwikkeling. Ik besluit te beginnen met mijn woonomgeving, omdat die zo voor de hand ligt en een basis voor me is.

Hoe wens ik mij te voelen en wat wil ik ervaren in mijn woonomgeving? Na de expansie oefening komen de woorden als vanzelf: veilig en comfortabel. Rust en verwelkomend. Wonen en werken door elkaar heen. Eenvoud. Kleur. Licht. Warmte. En een heleboel dingen meer. Die bewaar ik voor mijn journal.

Hier ga ik verder aan schrijven. Als creator van mijn eigen werkelijkheid ruim ik nu eerst met vrolijke energie de stofzuiger op.