8 minuten
Gierende wind. Slecht geslapen. Een licht zeurende hoofdpijn. Ochtendschemer. Wel zin, geen zin. Wel zin, geen zin. Geen zin. Geen zin. Een dubbeltje zin dan maar. Wil de anderen niet in de steek laten. En ik weet hoe goed ik me straks voel. Niet treuzelen nu. Ik zie eruit als een Teletubbie. Op mijn vouwfiets. Paarse jas en oranje zwemboei als een soort totem op mijn rug. Ik fiets door het vroege Enkhuizen, langs de basisschool waar drukke ouders hun kinderen naartoe brengen. Geen zin, wel zin. Geen zin, wel zin. De roeptoeter in mijn hoofd kent vele vormen. Deze keer is het een lief klein stemmetje dat zegt dat ik beter in mijn bed kan blijven liggen. Misschien ben ik wel ziek. Kijk nou eens hoe warm je het hebt (niet verbazingwekkend als je ziet wat ik allemaal aan heb en hoe snel ik met die kleine wieltjes de stad door stuif). Toch fiets ik door. Ik schiet over de Dijk aan het einde de Bocht in.
Op dat moment suist er een dikke zilverkleurige vis rakelings langs mijn hoofd en landt met een smak op de straatstenen. De grote aalscholver maakt nog een snoekduik (komt daar het woord vandaan?), maar vliegt dan onverrichter zake weg. De vis blijft spartelend liggen. Ironisch genoeg, voor de deur van de vishandel. Beduusd rijd ik verder.
Scherpe bocht naar rechts, het lege Krabbersgat voor mijn neus. Een dik wolkendek met daar tussenin strepen van het vroege zacht oranje ochtendlicht. Het is lekker om er net even iets eerder te zijn dan de rest. Zo’n paar momenten van niets moeten, niets hoeven en niemand om me heen. Heerlijk. Misschien ben ik juist in die momenten wel het meest verbonden met mezelf en alles en iedereen.
“Goedemorgen!”, hoor ik vrolijk achter me en de anderen zijn er. En dan begint er iets wat nog het meest wegheeft van een stoelendans. We kijken naar elkaar en wachten wie wanneer het laatste kledingstuk uitgetrokken heeft en rillend in badpak klaarstaat om het IJsselmeer in te stappen. “Omarm en ontspan”, dat is mijn gevleugelde uitspraak. Op dagen zoals deze, met een harde wind om je oren, valt er weinig te omarmen en te ontspannen. Maar we gaan wel!
Natuurlijk is het lekker. Dat is het altijd. Onderweg komen we ook nog een vogel met een hele grote en grappige kuif op zijn kop tegen. Toen ik net googelde op ijsselmeervogels met kuif, kreeg ik alleen maar plaatjes van voetballers, met en zonder kuif. De ijsselmeervogels, voetbalclub uit Spakenburg. Weet ik dat ook weer. Ik denk toch een fuut in winter outfit.
8 minuten later staan we met knalrode huid weer op het droge. Snel weer in de warme jas en op de fiets weer naar huis. Een halve dag al achter de rug: een avontuur, buiten, goede mensen om me heen en actief bezig. En inspiratie voor deze post.
Nu, mijmerend aan een kop koffie, bedenk ik me: zou het zo kunnen zijn dat als je besluit niet naar de roeptoeter, of die slimme fluisteraar, te luisteren, dat je dan beweging naar je hart creëert?
